تفسیر خطبه 46

خطبه 46

 

وَ مِنْ کَلام لَهُ عَلَیْهِ السَّلامُ
از سخنان آن حضرت است

عِنْدَ عَزْمِهِ عَلَى الْمَسیرِ اِلَى الشّامِ
به وقتى که براى حرکت به شام تصمیم گرفت

 

اللّهُمَّ اِنّى اَعُوذُ بِکَ مِنْ وَعْثاءِ السَّفَرِ، وَکَآبَةِ الْمُنْقَلَبِ، وَسُوءِ
خداوندا، به تو پناه مى برم از سختى سفر، و غم و اندوه بازگشت، و از آنچه
الْمَنْظَرَ فِى الاْهْلِ وَالْمالِ وَ الْوَلَدِ. اللّهُمَّ اَنْتَ الصّاحِبُ فى السَّفَرِ،
در اهل و مال و فرزندم زشت بینم. بارالها، یار سفرم،
وَ اَنْتَ الْخَلیفَةُ فِى الاْهْلِ، وَ لایَجْمَعُهُما غَیْرُکَ، لاِنَّ الْمُستَخْلَفَ
و جانشین در برنامه زن و فرزندم تویى، و کسى جز تو قدرت بر این دو کار ندارد، زیرا براى جانشین
لایَکُونُ مُسْتَصْحَباً، وَالْمُسْتَصْحَبَ لایَکُونُ مُسْتَخْلَفاً.
توانایى همـراهى با مسافر نیست، و همـراه مسافر هم قـدرت جانشینى نـدارد.
] وَ ابتِداءُ هذَا الْکَلامِ مَرْوِىٌّ عَنِ رَسولِ اللّهِ صلّى اللّه علیه وآله وَ قَدْ قَفّاهُ
ابتداى این سخن از رسول حق صلّى اللّه علیه وآله روایت شده، و دنباله آن
اَمیرُالْمُؤْمِنینَ عَلَیْهِ السَّلام بِاَبْلَغ کَلام، وَ تَمَّمَهُ بِاَحْسَنِ تَمام مِنْ قَولِهِ:
به بعد را امیرالمؤمنین علیه السّلام با بلیغ ترین سخن و نیکوترین تکمیل
«وَ لایَجْمَعُهُما غَیْرُکَ» اِلى آخرِ الفصلِ[.
از «و لا یَجْمَعُهُما» به بعد به پایان برده است.